من ، جوهر کبود نفرت را
 در پنجه ام فشردم
 و هرگز منتظر  نماندم  که جوهر
 همچون  کلاغچه  فریاد بر کشد
 و شکست تیره ی پشتش
 روباه های  زیرک ذهنم را
 از خواب نیمروز برانگیزد .
از میله های خسته ی انگشتانم
 جوهر چکید :
            چک ... چک ... چک
 و تمام خشک کن های اداره
 خیسید  از مکیدن  آن جاری  کبود ،
 و منشی من که تنبل و زشت است
 پلک سفید چشمش  را  با آن کبود کرد .

 افسوس  مرز  نفرت من آشکار نیست
 من بارها
 با تیرهای چوبی انصاف
 و یاری  معشوقه ام :
            میم . کاف . ژ
مرز  کویر نفرت  را محدود کرده ام  اما همیشه دستی
 چوب نشان و یاری او را
             ربوده است .
شاید  اتاق یخ زده ی قلبی
 در انتظار معجزه ی گرم چوبهاست .

 افسوس  مرز نفرت من آشکار نیست .
 انبوه کار
        و زمزمه  کولر
 و بوی خشک کن خیس
 نیروی  جست و جو را در من
 شکسته است .