هر گه که مردی مردستان از تنگه ی سَموم پوچ آباد تا درّه ی مغاک روانست من، زخم تیغ خورده ز نامردان با خویش می سُرایم اندوهگین و سرد :- ما ، ریگ ته نشسته ی این جویبار خُرداز پیله ی تنیده آب و خاک گهگاه چیزی از آتش می گوییم در چنگک هوی .
